PISMO ODRĘCZNE

930 n.e.

KODEKS Z ALEPPO

Święte teksty Starego Testamentu zachowywane były w postaci odręcznych odpisów na zwojach wykonanych ze skór zwierzęcych. spisywano je w języku hebrajskim i aramejskim. Skryba nanosił litery od prawej do lewej strony, z pominięciem samogłosek, bez znaków interpunkcyjnych

i akcentów. Starożytne Boże Słowo zostało przekazane przyszłym pokoleniom właśnie w takiej formie.

ŚWIĘTE TEKSTY STAREGO TESTAMENTU

Około 500 roku n.e. grupa, zwana Masoretami, rozpoczęła proces kopiowania pism, uzupełniając dawne zwoje o dodatkowe elementy, umożliwiające odczytanie tekstu w poprawny sposób. To właśnie Masoretom przypisuje się wynalezienie systemu – albo też spisanie tradycji – oznaczania samogłosek.
W ten sposób otrzymaliśmy pomoc w czytaniu, recytowaniu

i przepisywaniu pism. Dodatkowe symbole w postaci kropek i znaków nad

i pod literami, wskazywały lektorowi, jakiego akcentu powinien użyć. Tego typu praca odbywała się w dwóch ośrodkach: pierwszy znajdował się w Babilonii, a drugi w Tyberiadzie.

POWSTANIE KODEKSU Z ALEPPO

Powstanie Kodeksu z Aleppo zawdzięczamy rodzinie Ben Ashera, największej z Tyberiadzkich rodzin Masoreckich. Dokument ten spisano ok. 930 roku n.e. na pergaminowych kartach, zszytych w jedną księgę. Nazwa Kodeksu pochodzi od miejscowości Aleppo w Syrii, gdzie znajdowała się synagoga, w niej strzeżono Kodeksu, przechowując go aż do 1947 roku. Dokument ten jest najstarszą znaną, ukończoną kopią tego, co nazywamy dziś tekstem Masoreckim. Stworzony przez kopistów zestaw zasad cechowała niebywała staranność, jeśli chodzi o proces kopiowania pism – każdy wyraz i każdy znak miał być policzony, żadna litera nie mogła zostać pominięta ani dodana. W ten sposób do naszych czasów dotrwała treść niezwykłej historii, zapisana w księdze o ponadczasowym znaczeniu. W żiemi Świętej nazywano ją Koroną Izraela.

ZAMIAST BIBLIOGRAFII:

Archeologia Biblijna,