TŁUMACZENIE Z ŁACINY NA ANGIELSKI

Około 1378 roku Wiklif opublikował dzieło „de veritate sacrae scripturae”,
w którym wyjaśnił, że wszystkie dzieci Boże są sobie równe i są tak samo zdolne, by zrozumieć Pismo. Oświadczył, że „Pismo Święte jest najwyższym autorytetem dla każdego chrześcijanina, zasadą wiary i ludzkiego doskonalenia”. Owocem jego umiłowania Słowa Bożego było angielskie, niemalże dosłowne tłumaczenie Biblii z Łaciny, oparte na  Wulgacie. Jan Wiklif zmarł w 1384 roku, pozostawiając po sobie dzieło, dające nadzieję,
że nastanie czas, kiedy ludzie będą mogli czytać Biblię w swoich ojczystych językach. Biblia Wiklifa pomogła w przygotowaniu drogi dla późniejszej reformacji. W odpowiedzi na szerokie zainteresowanie tym przekładem, kościół Rzymskokatolicki na soborze w Konstancji w 1415 roku, potępił Wiklifa jako heretyka i polecił ekshumację jego kości. Trzy lata później szczątki Wiklifa zostały spalone, a jego prochy wsypano do rzeki Swift.