Wirtualny spacer
PISMO ODRĘCZNE
ok. 285 p.n.e.
SEPTUAGINTA
Między 250 a 150 rokiem p.n.e. na potrzeby licznej diaspory żydowskiej w Aleksandrii dokonano przekładu starożytnych pism Hebrajskich na język grecki. Pracę rozpoczęto za czasów panowania Ptolemeusza II Filadelfa,
króla Egiptu, za namową Demetriosa z Faleronu, kustosza Biblioteki Aleksandryjskiej.
LXX
Późniejsza nazwa tego przekładu to Septuaginta, co oznacza liczbę siedemdziesiąt – tylu właśnie było tłumaczy Pięcioksięgu. W późniejszych wiekach przełożono pozostałe księgi starego testamentu. Stopniowo uzupełniano ten zbiór również o żydowskie opracowania historyczne,
spisane w języku greckim. Ponieważ przekład powstawał przez długi czas
i był dziełem wielu osób, różny był stopień dokładności tłumaczenia – od dosłowności w Pięcioksięgu czy Psalmach do większej swobody w przypadku ksiąg mądrościowch. Do IV wieku n.e. tekst Septuaginty doczekał się wielu odpisów. Łączna liczba zachowanych kopii sięga tysiąca pięciuset pięćdziesięciu sztuk.
ODPISY
Do naszych czasów dotrwały kompletne kodeksy, pochodzące z IV wieku n.e.: Kodeks Watykański, Synajski i Aleksandryjski. Septuaginta miała duże znaczenie dla utrzymania judaizmu wśród Żydów, posługujących się na co dzień Greką, a żyjących z dala od swojego kraju. Z drugiej strony, ponieważ język grecki dominował w całym śródziemnomorskim świecie, tłumaczenie to dało innym kulturom możliwość zapoznania się z Biblią. Septuaginta, sygnowana liczbą „LXX”, była najbardziej rozpowszechnionym przekładem Hebrajskich pism tamtych czasów oraz najczęściej cytowanym przekładem w tekstach greckich Nowego Testamentu.
