top of page

WYDANO DRUKIEM

1533

 

TEXTUS RECEPTUS

Textus Receptus stanowił podstawę przekładów Nowego Testamentu z języków oryginalnych. Został ustalony na podstawie rękopisów reprezentujących Bizantyjską tradycję tekstową. 

GRECKI NOWY TESTAMENT

 

Często można się spotkać z utożsamianiem Textus Receptus z wydaniem greckim nowego testamentu Erazma, tymczasem nazwa ta pochodzi z przedmowy wydania Elzewira z 1633 roku, gdzie napisano: Textum ergo habes, nunc ab omnibus receptum: in quo nihil immutatum aut corruptum damus (tekst, który masz, jest teraz przez wszystkich przyjęty, w którym niczego nie zmieniliśmy ani nie uszkodziliśmy). termin Textus Receptus oznacza tekst przyjęty. W ten sposób powstał standard tekstu greckiego Nowego Testamentu, który dominował w europie do XIX wieku. Na podstawie greckiego przekładu Erazma, porównanego z tekstem Poligloty wydanym w Alcalá oraz z piętnastoma innymi rękopisami, Robert Stephanus opublikował cztery wydania greckiego nowego testamentu.

ESTIENNE

 

Wprowadził do tekstu Erazma drobne ulepszenia. W Ewangelii Łukasza dodał wiersz 17,36, nieobecny w tekście Erazmiańskim, występujący natomiast w Kodeksie Bezy i kilku innych późnych rękopisach. Przekład Stephanusa doczekał się wielu wznowień. Został dziewięciokrotnie wydany przez Teodora Bezę, co znacznie przyczyniło się do popularyzacji tekstu. Trzecie z tych wydań zostało wykorzystane w tłumaczeniu Biblii Króla Jakuba. W XVII wieku Bonawentura i Abraham Elzewirowie z Lejdy siedmiokrotnie wznowili pierwsze wydanie Teodora Bezy. Na greckich edycjach nowego testamentu, nazwanych później Textus Receptus, zostały oparte również polskie przekłady – Biblia Brzeska oraz Biblia Gdańska.

ZAMIAST BIBLIOGRAFII:

 

 

bottom of page